Van onze – even terug van weg geweest – verslaggever.
De oudjes doen het nog best
Penta All Stars tegen ex-internationals: 68-84
Wie erbij geweest is op zaterdagmiddag 2 juni in Sportcentrum Drachten heeft het kunnen zien: de oudjes doen het nog best! Zowel de prominente All Stars van Penta als de oud-internationals lieten zien dat ze een potje kunnen ballen. En dat de oud-internationals toch wonnen, dat was niet echt een verrassing.
Hoe haal je als ex-Pentanees de selectie van het All Starteam? Er is maar één, drieledig criterium: Maarten Rijken moet je kennen, met je gespeeld hebben en je een leuke gast vinden! Dan zijn er nog wat randzaken: je moet in het eerste gespeeld hebben, (relatief) fit zijn en geen andere afspraken hebben. En door die randvoorwaarden vallen toch wat namen af die je vooraf wel zeker in de selectie verwacht had. Zij zullen naamloos blijven. Jammer, maar er staat toch nog best wel een representatief team.
Wat te denken van Camilo Behage, ex eredivisiespeler. Inmiddels met basketbalpensioen en fulltime vader van drie. We zien hem pas een uur voor de wedstrijd, maar hij ziet er verrassend afgetraind uit. Mooie rechte neus ook. Gezinsleven, dat is pas topsport, elke dag weer! Dan hebben we Arnold van der Meulen. Ooit van de straat geplukt en pas op zijn eenentwintigste in clubverband gaan basketballen. Drie levens bij Penta gehad. Voor hem staat een torentje aan Chocomel te wachten op de bank (dankjewel Manon!). Verder met Frits, oftewel meneer de voorzitter. Het is echt niet alleen aan zijn bestuursfunctie te danken dat hij de selectie gehaald heeft. We hebben tenslotte ook niets ontziende bikkelaars met zelfkennis nodig.
Verder met Jappie van der Schaaf. Topper uit de jaren tachtig-negentig die ook de eredivisie haalde. Inmiddels fulltime bezig met begeleiding van drie zoons die ook allemaal op het hoogste niveau ballen. Is het iets erfelijks? Ook zijn echtgenote kan een potje basketballen namelijk. Dan is er Jacob de Vlugt, dé spelbepaler uit dezelfde periode als Jappie. Jacob deelt op de kennismakingsavond van het team zijn basketbalervaringen. Belangrijke les mannen: basketbal is fantastisch, maar zet er niet alles voor opzij. Er is meer in het leven. Indrukwekkend! We gaan door met Raymond Krakou. De veelzijdigheid van deze jongen is ongekend. Niet alleen binnen de lijnen, maar ook voor al uw feesten en partijen. En het mooie is: hij komt terug naar Penta!
Door met Henk Bloemsma. Honderd procent Pentanees, nooit ergens anders geweest, elk niveau doorlopen. Zijn allersterkste punt volgens hemzelf: de derde helft! We ontdekken deze dag nog een sterk punt: het ontwijken van de taak om shirtjes te wassen. Verder met Edo Slump, ook dankzij de genen van zijn ouders een begaafd basketballer aan weerszijden van de A7. De ooit stereotiepe haarband is niet meer nodig. Hij mag graag met Raymond over broodjes frikandel zingen. En dan de eeuwige nummer dertien, Maarten Rijken. Met zo’n basketballeven ben je voer voor een hele autobiografie. Al achtentwintig jaar als speler aan Penta verbonden en als de knieën het houden komen daar nog wat decennia bij. In deze selectie is hij de enige met even sterke ellebogen als de oud-internationals.
Nog meer deelnemers? Ja, Lennart Hoving natuurlijk. De langste van ons stel op deze middag. Twee meter en elf centimeter, gemeten met plateauzolen aan, dat wel. Zou graag pointguard spelen, maar hier moet hij de bucket in. Daarom heet hij vandaag ook Piet Henkerse. Volgt nog Suard Posthuma, schutter van weleer. Daar wil hij het graag bij laten, maar we kennen hem uiteraard ook nog van het betere duw en trekwerk en vooral van het zuigen, alsmaar praten en intimideren. Dat is een kwaliteit die op elk niveau welkom is. Sluiten we af met Nico Slump, inderdaad, de broer van… en de zoon van… en ook nog jeugdinternational geweest nota bene. Inmiddels ook van sport veranderd. Inderdaad, gezinsleven! Wel iets beter voor de knieën, die sport.
Dit zooitje ongeregeld wordt deze dag geleid door good old Martin Hebbink, die zijn sporen bij Penta ruimschoots verdiend heeft. Niet alleen als trainer en coach, maar ook doordat hij kinderen op de wereld gezet heeft die op hun beurt een rol binnen de club gespeeld hebben. Dit wedstrijdje wordt niet zijn makkelijkste klus, maar hij heeft er wel zin in!
Voor de volledigheid van het verhaal ook nog even de tegenstanders. Dat is leuk voor later, als je je afvraagt “weet je nog tegen wie we toen speelden?” Nou, dat waren dus Marco de Waard, Mario Bennes, Patrick Faydherbe, Peter Koning, Peter van Noord, Nidzan Hadash, Rein van de Kamp, Henk Pieterse, Hein Gerd Triemstra en Jos Kuipers. Een selectie goed voor meer dan vijfhonderd interlands en onder leiding van Glen Pinas. Wie wil zo’n erebaantje nou niet. Lekker ballen voor een paar tientjes plus reiskosten.
De All Stars vertegenwoordigen de jaren tachtig van de vorige eeuw tot en met heden. Een gezamenlijke training is ingepland op de maandag. Gelukkig zijn er geen beelden van bewaard, of in ieder geval nog niet opgedoken. Coach Martin probeert de twaalf poppetjes op papier een plek te geven en daar in de praktijk iets van terug te zien. Het oefenpotje tegen een mengeling van Penta dames en heren legt de tekortkomingen pijnlijk bloot. Regelmatig worden we in de luren gelegd. Aan zelfoverschatting, communicatiestoornis en luiheid in de verdediging bij ons geen gebrek, niets menselijks is de All Stars vreemd. Gelukkig is het nog niet om het echie. Op de zaterdag zelf zijn er zowaar nog mensen zenuwachtig. De mannen gaan vaker naar het toilet dan normaal, dat soort werk. En dan begint het feest!
Warmdraaien op te lage baskets zodat we denken dat we nog kunnen springen. Dan de kleedkamer in voor een laatste teambespreking, wachten in de catacomben, aankondiging van de oud-internationals door speaker Anne Franke Zwart en dan mogen wij door de erehaag van de Penta U12-kampioenen de zaal in. Het volkslied wordt zelfs gespeeld! Je pinkt er bijna een traantje van weg.
We beginnen onder leiding van thuisfluiters Jan en Mo onwennig en dat is niet zo heel gek, maar de manier waarop we ballen weggooien doet een beetje amateuristisch aan. Toch die spanning hè? Het is Lennart die voor ons de ban breekt met een drietje vanaf de top. Even lijkt het of de ex-internationals snel het verschil gaan maken, maar dankzij Maarten en Nico staan we na tien minuten met slechts één puntje achter: 21-22. Niet slecht! Wel is het een schrikmomentje voor ons allemaal als Jacob, net in het veld, achter de allereerste bal die hij ziet aan duikt als in zijn beste jaren. Wij zien hem alles in zijn knie afscheuren, maar gelukkig is het alleen maar huidkleurige fysiotape die loslaat.
Het tweede kwart is voor de oud-Oranjeklanten. Bij Penta wisselen we naar hartelust door. Systeem zit er niet echt in. We hebben een aanvalssysteempje afgesproken, maar dat komt er niet van. Veel all stars willen die beslissende actie naar de basket maken, maar moet dat per se na zes tellen al? De coach verzucht “Ik kan net zo goed OLIFANT roepen, ze horen toch niks!”. Heerlijk, die onmacht van de mensen aan de kant die zien dat het beter kan. Eerlijk is eerlijk, de tegenstanders zijn geen mietjes natuurlijk en we gooien ook best wel vaak een bal mis die er gewoon in moet. De rust komt bij 31-47.
Terug de kleedkamer in voor een bespreking. Genieten is dat. Je weet dat je in principe niet gaat winnen, maar ook dat je zelf wel iets meer kunt laten zien dan je tot nu toe gedaan hebt. En dat gaan de all stars dan ook doen. De ex-internationals lopen eerst nog uit naar een marge van twintig punten, maar dan breekt onze sterkste fase aan. Hier en daar een steal, een mooi blokje van Edo op Marco de Waard, het betere passwerk, eindelijk gewoon die makkelijke ballen erin gooien, fraaie drietjes van Jappie en Camilo en zie, we komen terug tot 50-56.
Maar dan gaat het toch even goed mis in het vierde kwart. Het is niet echt na te vertellen omdat het snel gaat. Iets met heel vaak balverlies achter elkaar en snelle breaks van de ouwe oranje mannen. We krijgen een 0-16 run om de oren. Erger nog: Lennart raakt een stukje tand kwijt. Nog erger: die rechte neus van Camilo komt een elleboog van Henk Pieterse tegen. Inderdaad geen opzet, maar hard is dat lichaamsdeel wel. Gelukkig heeft Camilo al een vrouw en kinderen gescoord, want van zijn goede looks moet hij het dit weekend niet meer hebben (de dokter werkt maandag pas weer).
We herstellen ons nog even, of de oud-internationals geloven het wel, of een combinatie van beide. In de laatste minuten spelen we nog verzorgd basketbal en mogen Lennart en Raymond nog wat puntjes maken. De 68-84 eindstand is voor ons zeker eervol. Zullen we afspreken dat we niet wachten tot 2068 voor we weer zoiets doen? Daar was het namelijk veel te leuk voor! Met dank aan de organisatie, een zeer geslaagde middag.
Scores: Arnold (als iedereen al wil schieten, dan pass ik wel) 0, Jacob (terug naar de relatieve rust van de sportschool) 0, Henk (drie uit vier vrije worpen, prima gemiddelde toch) 3, Suard (en dat voor iemand die veertig minuten op de bank wilde zitten) 3, Frits (uiteraard ook de vloer van dichtbij gezien anders is het geen wedstrijd) 4, Jappie (lekker buiten het geweld van de bucket gebleven, twee drietjes) 6, Edo (mooie spinmove met bonus) 7, Maarten (ook dubbele fake maken als je vogeltjevrij in de bucket staat, dat was lachen) 8, Camilo (graag ook een foto van de herstelwerkzaamheden aan je neus in de app zetten) 8, Lennart (we shoppen ook jou er wel bij op de groepsfoto met de internationals) 9, Nico (feestje gemist bij gebrek aan oppas) 10, Raymond (droeg een voodoo-pop in zijn trui??) 10.p
